biz büyüdük evet...

Biz mi büyüdük dünya mı küçüldü yoksa?

Yıllarca büyümek için çabaladık, daha daha büyük olmak istedik küçük yaşlara inat... Hepimiz biliyorduk daha büyük yaş daha fazla özgürlük demekti hayatta; daha çok gezmek, eve daha geç gelmek, kim bilir izin almamak, saçını istediğin gibi taramak belki de istediğin şeyi giymek… hep daha fazla özgürlüğü tanımladı bizlere yaş…

Büyüdük doğru... Bu, bizim büyüme çabamızdan değil akıp geçen zamandan kaynaklandı hep… Beklentiler vardı zihnimizde daha büyük olmaya dair…

Bizler büyüdük evet; zaman akıp gitti ve... ve mekânlar dekorunda insanlar, duvarlarında anılarla beraber…

Bizler büyüdük evet; ama hiç uğramadı özgürlük bizlere... Aksine bağlandık hep bir yerlere ve bir şeylere… Önceleri sıra arkadaşımıza, mahallede oyun oynadığımız çocuklara, okula, güzeller güzeli öğretmenimize daha sonraları ilk göz ağrımıza...

Derken değişiverdi dünya; biz daha da büyüdük birden bire… Sevda konuverdi ya bi kez kucağımıza… Kumlar daha hızlı akmaya başladı ya… Büyüyen bizlere inat başladı ya dünya küçülmeye… işte bir daha büyümek istemedik ondan sonra…

Küçüldük aksine; kalbimizle başladık işe; daha hep daha az - daha az insan, insanları daha az, ailemizi daha az, işimizi ve derken yaşamayı daha az - sevdik… Azaldıkça azaldık, küçüldükçe küçüldük ve sonunda büyüyen dünyada yaşlı minicik insanlar olduk…

- ML Schreen -