İnsan hep bir şeyleri kaçırıyor hayatında. Bazen bunun farkında olarak, bazense olmayarak…
Duygu yüklü bulutlar doluyor daha sonra içine, çıkacak boşluk olmuyor. Bir kısmı gözlerini yaşartıyor damla damla , bir kısmı ışığın peşinden gidip karadeliklerde kayboluyor, bir kısmı da çekimser kalıyor oyuncak almak için dükkana sokulan bir çocuk gibi…
Bulutlar bazen şimşekler çaktırıyor insanın içinde pişmanlıklar yüklü. Ve çarptığı duyguyu koparıp yerle bir ediyor. Hüzün katıyor yapraklara…
Bazen çekiliyorlar ve güneşi selamlıyorlar. Cayır cayır yakıyor güneş, insanın içini ısıtıyor…
Kar yağıyor, her yer soğuyor. Bütün duygular bembeyaz bir soğuklukla örtülüyor. Ayaz vuruyor. Üşütüyor ama sıcak bir kol olmuyor…
İnsanın gönlü hep baharda sanırım. Yeşilliklerde, açan çiçeklerde, uçuşan kelebeklerde, griden neşeli tonlara geçişi sağlayan masum bir öpücükte bir samimiyette…
Ama bir şeyi unutuyor insan zaman zaman. Kış gelip geçmeden bahar gelmiyor. Üşümeden sıcağı anlayamıyor, solgun yapraklardan yeni açılmış parlak ciltli defterlere geçiş hemen olmuyor…
Fakat şimdi güneş açmakta uzun bir kışın ardından. Bahar gelmiş olmalı. Siyah perdelerimi indirip pencerelerimi açma vakti…
Kapılarımı senin için sonuna kadar açıyorum… çabuk gel çok zamanımız yok. Sırada sonbahar var…
3 yorum:
'Ama bir şeyi unutuyor insan zaman zaman. Kış gelip geçmeden bahar gelmiyor. Üşümeden sıcağı anlayamıyor, solgun yapraklardan yeni açılmış parlak ciltli defterlere geçiş hemen olmuyor…'
Çok güzel ifade etmişsin ellerine sağlık..
teşekkür ederim :)
Kış gelip geçmeden bahar gelmiyor. Üşümeden sıcağı anlayamıyor,
Kapılarımı senin için sonuna kadar açıyorum… çabuk gel çok zamanımız yok. Sırada sonbahar var…
Belki geçen yaz da o sana seslendi ama sen duymadın çünkü o zaman senin kışındı belki de :)
kısacası :P insanın ruh hallerini nasılda güzel teşbih etmişsin..
Yorum Gönder