Yarım

Hep korktum - yıllar sonra "ya yapsaydım.. bugün herşey farklı olur muydu? "
diye merak etmekten ve hiç bilememekten..
Aklıma estiği gibi yaşamam bundandır.
Birine gidip; "söyleyeceklerimi iyi dinle çünkü kelimelerimi dikkatle seçeceğim ve bir daha da tekrar etmeyeceğim. Şimdi... sana aşık oldum!" dediğim ve yeni çikolata yemiş dudaklarını dudaklarımda hissettiğim anılar ekledim belleğime..
Aşık oldum DEFALARCA. Ve zaten ben aşık olmadığım sadece 1 kişi ile ilişki yaşadım. Onu da sevdim.
Aşık olmadığım insanları istemedim hayatımda genel olarak. Aşka aşık yaşardım ben. Aşka aşık nefes almayı SEVDİM BEN!
Biri vardı. Biri var. Biri hep olacak ama benden uzak..
En çok ve en farklı onu sevdim. Tüm bu yazılar onunla ilgili zaten.
O elimden tuttuğunda, o elimi tuttuğunda ben henüz 17 yaşıma yeni girmiştim. O da 18 olmuştu yenilerde..
2 yıl birbirimize sarıldık. Daha iyi bir planımız yoktu. Destek aldık birbirimizden - yaşamak için. Hayat her acıttığında birbirimize sarılarak nefes alıyorduk.
İkimizde yalnızdık.. İkimizde korkuyorduk.
Yalnızlıklarımızı gösterdik birbirimize.. utanmadan..
Sadece utanca yer yoktu ilişkimizde. Çıplaktık birbirimizin gözlerinde..!
Uzaktık aslında. Kaçamak günler, zamanlar yetmez olmuştu. Birinin yaşam destek ünitesi olmak için telefon yetersiz kalıyordu.
Kavga gürültü her gün vardı. Ayrılıyor ama sonra dayanamıyorduk.
Bıkmıştık. Ben çocuktum. Çocuksu fikirlerim vardı.
"Ayrılalım ama geri dönmeyelim" dedim.
"Tamam" dedi
"O zaman geri dönemeyeceğimiz bir şey yapalım! başkaları olsun" diye dahice bir fikir attım ortaya!
"peki" dedi.
Ve ben yaptım. Gidip biriyle çıkmaya başladım. O gitmedi kimseye. O beni izledi.. Sonra benim midem kaldırmadı kalbim başkasındayken yabancı birilerine elimi uzatmayı.
Geri döndüm. Geri dönebiliyormuş insan.. Herşeye rağmen!
Yürümedi çok fazla. Yıkmıştım çünkü sahip olduklarımızı..
Ayrılık ikimizi de fena büyüttü. Ayrılığın ilk 1 yılı ikimiz içinde korku filminden kareler içeriyordu. Ben uyudum sadece. O ise "uyuştu"...
Zamanla ikimizde toparladık kendimizi. (?)
.............
5 yıl geçmişti aradan ve ilk defa karşılaşacaktık. Onu görünce yıkıldım.
Aşıktım ona hala.. Ve o, dudaklarımı aldı dudaklarına.. Gözlerine baktım, kendimi gördüm!
Sordum ona: "ben sende varım, değil mi?"
"senin sevgin gibi değil sana olan sevgim" dedi.
Kırıldım, üzüldüm. İçip, içkinin ardına sığınıp tokatladım. Ağladım.. Anlayacağın bildiğin saçmaladım..
Ve o sadece "yapma" dedi. Dinlemedim.
"Üstüme gelme, akışına bırak" dedi, dinlemedim.
Bir mail ile bitirdim 7 yıllık arkadaşlığımızı. Çünkü 5 yıldır özlüyordum ben onu.. Madem sabah uyandığımda göreceğim ilk şey onun koyu yeşil gözleri değildi, canım sıkıldığında arayacağım numara da onun olmamalıydı. Biribirmize sevgililerimizi anlatmaktan vazgeçmeliydik. Gerçi o hiç anlatmadı. Ben her boku anlattım. Bilmiyordum onu sevdiğimi onca zaman!  O da bana akıl veriyor, barıştırıyordu sevgilimle!
Çaresiz ve yalnız hissediyordum. "Ne yapacağım?" diye sordum, "takma" dedi bana.
Anneme sordum: "sevmez mi beni?"
"akışına bırak" dedi annem.
Bırakamazdım! Seviyor ve eriyordum...
Ve fakat...bıraktım! Akşına değil.. sadece bıraktım. Ona yolladığım mailden bir alıntı ile sonuna geliyorum bu yazının;
"Biliyordum. Düzene ihtiyacın vardı. Sevgi sana iyi gelecekti. Gözlerini öptüğümde mutlu oluyordun ve ben hayat boyu gözlerini öpecektim! Her gün sana “günaydın tatlım!” diyerek uyandıracaktım! Yanında uyandığım sabahlar buna öpücük de ekleyecektim!
Yatakta kahvaltı nasıl yapılır onu öğretecektim..
Yeni parfümler alacaktık, yeni kıyafetler..
Başkaları seni beğendiğinde ben gurur duyacaktım. Çünkü seninle yatağa ben giriyordum, sen benim elimi tutuyordun. Sevdiğin ben olacaktım!
Bende senin gurur duyacağın o insan olmak için çaba gösterecektim!
Sevgilin bir yazardı. Güzel kitaplar yazacaktı. İnsanlar onun kurduğu cümleleri okurken kahkaha atacak ya da ağlayacaktı..
Zor zamanlar olduğunda ben sana destek olacaktım. Geçmişte de olmuştu bu. Gecelerce konuşacaktık.. İyi hissedene kadar konuşacaktık..

Sen beni istemedin.
.."
Bu aşk gibi, bu yazı da yarım bırakıldı..