hoşçakal...

İşte şimdi gitmek vakti… her şeyi, yaşananları, yaşanmak isteyip de yarına bırakıla bırakıla üstü küf tutmuşlarımı bir kenara bırakma vakti… gitme vakti…

Kulağımda “yedi nota”dan ibaret olmayan bir akordeon ve vurula vurula elleri kabartmış bir perküsyonun sesi, daha da hüzünlüsü gözlerinde “kal”ı çağrıştıran hüzünle sevgili… “senden başka- senden başka olamam senden başkasıyla” özet cümle…

Yağmur yağmış, ayağımın altı ıslak, denizden yosun kokusu, biraz da nem… bu da bana Ederlezi’yi anımsattı. tuhaf bu şehir ve bana verdikleri…

yarın muhtemelen telaştan veda edemeyeceğim sana ey güzel şehir… bir daha ne zaman dönerim bilemem… her sokağına sevgiliyle bir düşü bırakışımı ne zaman görürüm bir daha bilemem… o güne kadar kendine ve sevgiliye iyi bak… “YN” yanımı acıtma…

Sana biraz da teşekkür borçluyum galiba deniz güzeli şehir. Bana hayatı öğrettin, ben olmayı, kendime yetmeyi, yaşamı yaşantılamayı, orman içinde oksijen kokusunu aldığında ciğerlerin acıyana kadar içine çekmeyi, haksızlığı, paranın egemenliğini gördüğünde ses tellerin yırtılıncaya kadar çığlık atmayı…

içimi en acıtan yanınsa 7 yıl sonra nükleere kurban gidecek o cennet koyların deniz güzeli şehir…

ve işte o melodi “dertlere karıyorum günleri saya saya” bu türkü de mi senle doldu ey şehir, ey sevgili...

sana gelirken ayaklarım geri geri gitti. Bütün kurtulmuşluklarım bile “hayır” dedi bana adını görünce. Sonra bana tarifsiz acılar yaşattın, kaldırabileceklerimden fazlası sandım sana bağladım bütün acılarımı… tam senden vazgeçtim bavulumu topladım gitmeye yol alırken o sesi çıkardın karşıma. Vazgeçemedim senden. O sesin de, bu şehrin de adı o oldu… YUNUS oldu ,içime doğdu.

Ve özet: gitme vakti, sevgili sana emanet deniz güzeli şehir, binlerin adım attığı, sesini duyurduğu bu atmosferinden ben de geçtim. Unutma beni…

yine hüzne dolanmış bir yazı oldu. Hüznü duyumsamadan yazamayanlardan mıyım ne? J